BUZ GİBİ

Gö­nül­de saba yeli,
Sanki hak­tan ba­de­li,
Yu­mu­şa­tır ru­hu­mu­zu,
Çalar dert­li saz gibi.

Diyar diyar gezen kar,
Sulu sep­ken yağan kar,
Yel vu­run­ca bir zaman,
Sav­ru­lu­yor toz gibi.

Gü­ney­den bir yel eser,
Bir bıçak gibi keser,
Şu in­sa­na buz gibi,
Kara değer köz gibi.

Şu dün­ya­nın na­ra­sı,
Kışla geçer ya­rı­sı,
Kara kış kı­ya­met­le,
İki kar­deş öz gibi.

Yönün yıl­dı­za döner,
Eser deli fır­tı­na,
Dağı alır sır­tı­na,
Gönlü do­yun­ca­ya söner,
Vurur acı söz gibi.

Gü­ney­den yel üfü­rür,
Dağı taşı sü­pü­rür,
Can­la­ra bir can gelir,
Ruha gıda haz gibi.

Şu kara kış azın­ca,
Mart ayına sı­zın­ca,
Üç ay ile ye­tin­mez,
Yap­tık­la­rı az gibi.

La­le­le­rin du­ru­şu,
Şu el pençe vu­ru­şu,
Bir diyar da bahar da,
Bir ge­lin­lik kız gibi.

Bir nazlı yarin eli,
Kış günü seher yeli,
De­ğiş­ti­rir ha­va­yı,
Sanki bahar yaz gibi.